Youth Olympic Games

Hallo'kes

Nog even vertellen wat ik de laatste dagen van de Spelen nog uitgestoken heb :)

Woensdag zijn we gaan supporteren voor de hockey en de dag daarna voor de volleybal. Donderdagavond was het slotceremonie, en ik ben er zeker van dat ik deze nooit of te nimmer meer ga vergeten, ik was namelijk bijna verdronken... :) Het is nogal moeilijk uit te leggen hoe dit gebeurde, maar ik zal mijn best doen om het zo duidelijk mogelijk te maken. Meestal leg ik het uit met een tekening, ik zal er misschien later eens een opzetten.

De slotceremonie vond buiten plaats en de bedoeling was dat we allemaal in de grote witte cirkel in het midden gingen staan. De trainer zaten op de tribunes rechts van ons. Voor ons was het podium, waarop we vanaf onze lager gelegen plaatsen niets konden zien. Aan de linkerkant waren grote schermen waarop we wel konden volgen. Het begon allemaal toen de medewerkers ons te vroeg 'binnen' hadden laten gaan, dus het plan was om alle sporters opnieuw (deze keer op het juiste moment) op te laten komen. Daarvoor moesten we eerst opnieuw op de plaats geraken van waar ze ons binnen hadden laten gaan, achter de grote tv-schermen door. Tot dat punt liep alles nog gesmeerd. Daarna moesten we allemaal (en dat zijn héél veel mensen) over een pad wandelen dat op het water van een meer lag. Dat weggetje was gemaakt zoals een vlot met zo van die tonnen onder denk ik, allez jah, zo voelde het toch. De eerste helft van het pad wiebelde het een beetje, best wel grappig vonden sommigen. In de helft was een draai naar rechts, en ik had al 3/4 van de weg afgelegd toen we opeens stil stonden. Opstropping, we mochten nog niet binnen en moesten daar blijven wachten. Wel werden er nog altijd mensen op het pad gelaten. Opeens hoor ik achter mij, in de hoek verschillende mensen schreeuwen, gillen, krijsen, en ze beginnen allemaal in onze richting te lopen. Waarom was dit nu zo erg? Wel, ons pad was onder ons, boven ons en links van ons dicht gemaakt met een soort van muren, enkel rechts konden we eruit als we over de leuning klommen. Door al dat gewicht was het pad beginnen zakken en het begon langzaam maar zeker naar rechts te kantelen, de enige kant waar we door konden ontsnappen. Als het verder kantelde zouden we er misschien niet meer uitgeraken, zou de gang vol water stromen en ... Blijkbaar hadden de anderen dat ook bedacht. Iedereen probeerde zo snel mogelijk naar de uitgang te lopen, mensen sprongen in het water, er heerste echte chaos. Ik had een short aan, en zelfs deze was nat geworden, zo diep had ik al gestaan, en achter mij waren nog veel mensen.

Na de ceremonie kwam er een liedje, met de boodschap: 'Doe wat je wilt, nu mag het!' Het lied was nog maar net gedaan, of er vlogen flessen door de lucht... Volle flessen. Dat is eigenlijk wel vrij gevaarlijk, dus van de bedoelde fuif is niet veel gekomen. Net alsof ze dachten: 'De eerste poging om ze iets aan te doen is mislukt, plan B dan maar', haha :)

Terug in het dorp wilden de meesten van ons naar het groot podium gaan, daar werd namelijk een fuif georganiseerd. De sfeer begon er net wat in te komen toen de muziek stopte. Middernacht, 12h stipt, muziek gedaan. Ook de sporters van de andere landen waren het daar, zo lieten zij blijken, niet mee eens, maar de muziek was en bleef uit. Daarna zijn we dan nog wat spelletjes gaan spelen met de Nederlanders, o.a. Junglespeed.

Vrijdag zijn we rond 6h 's avonds vertrokken in het dorp, om 11h steeg de vlieger op. Na de tussenstop in Frankfurt (Duitsland) kwamen we te laat aan in België, bovendien moesten we nog langer dan een uur op de bagage wachten, net nu! Twee uur later dan gepland stapten we met z'n allen in de gang van de luchthaven. De ontvangst was echt geweldig: spandoeken, bewakingsagenten (met hond :) ), tv-ploegen enz. En het beste van alles: Mijn mama, papa, broertje en oma waren er ook! :D